donderdag 30 juli 2015

ZO BOEK JE EEN VAKANTIE EN VERVOLGENS ZIT JE IN EEN ROLLERCOASTER.

Zo ben je  de mindervalide in huis en heb je net een korte vakantie geboekt en een dag later  ben je ineens mantelzorger.
Mijn man  had al een paar weken in de lappenmand gezeten , maar het leek allemaal beter te gaan dus besloot hij zich voor zijn vakantie  maar beter te melden.
 Toch  werd hij  's ochtends wakker  met pijnklachten in zijn buik die daarna weer wegtrokken om de volgende ochtend weer terug te keren.
Pilletje erbij, pilletje veranderen, weekje wachten...je kent  het wel, maar ik was er al wel een beetje klaar mee. Toen hij dan ook 's maandags beneden kwam met de vraag of er ook paracetamol was vond ik het wel welletjes en stond erop dat hij weer naar de huisarts zou gaan.
Dit gebeurde en  een andere arts wilde dat hij toch even een echo ging omdat ze vermoedde dat het wel een aneurysma kon zijn.
Van de echo naar de scan en terwijl ik bij de ene kamer wacht zie ik in de andere kamer dokters  af en aan sjouwen en op een gegeven moment ging er zelfs een brancard  naar binnen. 
"Het gaat niet goed daar in die kamer" dacht ik nog  om vervolgens  deur 8 weer in de gaten te houden.
Deur 9 gaat open en verhip die schoenen ken ik...dan draait me maag even om en vervolgens gaat lichaam in  "ermoetnuietsgebeuren modus" en ik met mijn rollator er achteraan.
Het ging wat te snel. De brancard ging vooruit en een andere verpleger liep met mij mee in een wat lagere versnelling naar de ambu die ons met spoed van Assen naar Emmen ging brengen, want het was een aneurysma en  geen kleine.

En dan zit je voorin, terwijl ik tot nu toe enkel de plek achterin heb mogen bekijken.
Het ging hard  en al die automobilisten voor ons gingen keurig aan de kant....dus niet hè...mijn hand zat krampachtig om de handgreep gevouwen en leek ineens niet meer bij mijn lichaam te horen. Toen besloot ik te ontspannen en  maar net te doen alsof ik in een simulator zat.   Respect voor die mensen achter het stuur.

In Emmen durfden ze de ingreep niet aan omdat het wel een erg risicovolle operatie zou worden en we werden doorgestuurd naar het UMCG.  
Daar werd om 19.00 uur  besloten er een spoedoperatie van te maken . 
Het zou erop of eronder worden. Om 21.00 werd  het in gang gezet en om 1.35 kreeg ik het verlossende telefoontje.....operatie geslaagd naar volle tevredenheid van het team !!!!!.
Vanaf dat moment verliep alles voorspoedig en sinds gisteren is hij weer thuis gelukkig.

Maar, zoals gemeld, nu ben ik mantelzorger en ook gelijk gestegen in de roedel, want iemand moet de leiding nemen .
De hondjes zijn dan ook niet blij met mij want  er zijn wat zaken uit hun dagritme geschrapt.
Normaal blaft er één en dan rent er altijd wel iemand, maar nu niet meer, om alles draaiende te houden  moeten we allemaal meewerken.
Nu kan ik wel van alles verzinnen, maar mijn hondenbeesten geven niet zonder slag of stoot op.
Ze hebben heerlijk dikke slaapkussens, maar die  met de stofzuiger schoonmaken  dat gaat me niet lukken. Had dus besloten ze uit te wassen en voor onbepaalde tijd op te bergen.
's Avonds  vertel ik ze dat ze moeten gaan liggen, maar ze kijken me beide aan  met een blik van.......waar dan...en blijven rustig voor me zitten.
Vijftien minuten later  zaten hun kussens weer in de hoezen en  even later zijn beide monsters in diepe rust en ik buiten adem.

Wilde  voorkomen dat ik over de 100 kg zou gaan en  al wat aanpassingen in mijn eetpatroon gestopt, maar nu ik een week verder ben  laat mijn weegschaal me weten dat ik me daar niet te veel zorgen om hoef te maken, want met al die extra beweging en inspanning zijn de eerste pondjes al verdwenen.

Huishoudelijke hulp  regelen is ook niet eenvoudig, had al hier en daar heen gebeld, maar na het "We bellen U terug" nog niets vernomen, dus morgen maar weer een belronde.
Heb vandaag weer een keitje beschilderd en daarop staat een huisje met de naam "Carpe Diem" en  zo zal het gaan...vandaag   en de dagen die komen gaan.





4 opmerkingen:

  1. Och Roelie wat een zorgen en een stress. Terwijl je eigenlijk al voldoende is om jezelf goed op de been te houden. Fijn om te horen dat het wat beter gaat met je man. Ten overvloede natuurlijk maar pas goed op jezelf en trek zo nodig ook op tijd aan de bel voor jezelf. Liefs Jopie

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Straks even weer wat telefoontjes plegen voor wat huishoudelijke ondersteuning en hoop dat het zonnetje ook wat mee wil werken..dan is alles toch wat draaglijker . En ik beloof je goed op mezelf te passen xx

      Verwijderen
  2. Veel sterkte met dit alles Roelie, het zal zeker niet meevallen...pfff
    Jouw man heeft wel een zeer goede engel bij zich gehad!
    En gelukkig is het heel langzaam gegaan, deze aneurysma. ..
    Veel liefs en een dikke knuffel voor jullie beiden!
    En hopelijk krijgen jullie hulp wat zeer terecht zou zijn!
    Overigens heb je alles weer mooi en goed verwoord! ��❤��
    Joyce

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je Joyce. Ja we hebben weer een blik engeltjes losgetrokken...pffff,, en een geweldig operatieteam heeft hem er doorheen gesleept.

      Verwijderen