VERDEKT OPGESTELDE LANTAARNPALEN EN GOED NIEUWS

Vorige week woensdag weer lekker wezen shoppen in een nabijgelegen dorp. Er staat maar één artikel op mijn "niet vergeten" lijstje en dat is A3 printerpapier, dus gewoon lekker struinen. 
Begin bij de Wibra, deze had mooie vesten op de folder staan.
Zet mijn auto op de grote parkeerruimte en haal mijn rollator uit de kofferbak. Om bij de winkelstraat te komen moet je door een klein steegje en het geluid van mijn voetstappen weerkaatst tegen de muren.
Bijzonder hoe bepaalde geluiden, geuren  en/of plaatsen je terug brengen naar heel andere tijden.

Ik was 16, au-pair in Hillingdon (UK) en besloot 's avonds een keer naar de bioscoop te gaan in het nabijgelegen Uxbridge.Er speelde een horrofilm Carrie. Lopend ging ik er heen en het was best een tippel. De familie vroeg nog of ik dat wel alleen aandurfde. Natuurlijk...ikke wel. Bezig voor mijn bruine band Judo en al de nodige Jiu Jitsu lessen gehad, dus wie deed me wat.
De heenreis was het nog licht en ik moest ook daar, om bij het winkelcentrum te komen, door een steeg. Op de hoek links stond een kroeg en dan verder niets meer , ik meen te herinneren gewoon stenen muren en rechts liep het spoor.
Dit pad wam uit op een hele grote parkeerplek, die 's avonds bijna geheel leeg was . Die moest ik ook nog oversteken en dan kwam je weer in de bewoonde wereld.
Film gezien, was best eng en ik wilde nog wel even ergens wat drinken, maar om 11 uur is alles daar al dicht, dus op naar huis.
Het is donker, de parkeerplek ligt er na het zien van die film behoorlijk spooky bij en  al mijn zintuigen staan op scherp.
Dan kom ik bij dat smalle steegje dat  niet verlicht is al zie ik in de verte wel de lantaarnpaal op de hoek bij de grote weg.
In gedachten bereid ik me voor op eventuele mannen die  me  lastig willen vallen na een avondje stappen of overvallers die uit de spoorsloot tevoorschijn komen.
Ineens voel ik wat bij mijn linker mouw....bedenk me niet en haal stevig uit....raak !!!!!..
Dat wat ik mepte gaf geen krimp... het bleek een onverlichte lantaarnpaal te zijn. Mijn trots gekrenkt en  pols zwaar gekneusd.
Telkens als ik dat geluid van mijn voetstappen in steegjes hoor moet ik er even aan terug denken.

Het vest bij de Wibra was leuk, maar ondank  het XL label veel te krap. Dus op naar het printerpapier. 
Er ligt nog één pak, natuurlijk weer op de onderste plank, maar dat  kon ik zelf best pakken...pffff...het was loodzwaar en met een plof beland het op het zitje van mijn rollator.
"Gaat het zo mee? " Ja, hoor en even later  ligt het gelukkig ongeschonden in mijn kofferbak.
Rijdt mijn wagentje naar de volgende parkeerplek, want anders is het toch wel weer een eindje lopen. Er heen zal nog wel gaan, maar moet ook weer terug.
Nog drie winkels bezocht en mooie hebbedingetjes gescoord en  de bodem van de kofferbak is al aardig bedekt. Volgende keer toch zelf even eerst wat tassen achterin leggen, want nu ligt alles los omdat ik geen plastic tassen wil aannemen.

Nu had ik tijdens een taxirit naar Beatrixoord een heel gesprek met de chauffeuse en zij vond dat ik veel meer gebruikt moest maken van de taxipas.  Ik kon hun rustig bellen als ik een wilde winkelen. Nu is het natuurlijk geweldig dat dit kan, maar waar laat ik al mijn boodschappen dan, zoveel gaat er niet in dat rollatortasje en dat weerhoudt me er dus van om hiervoor eentje te bestellen. Ik hoop dat ik me nog heel lang vertrouwd genoeg voel om zulke korte afstanden zelf nog af te leggen en wie weet  kan ik  het in de toekomst weer helemaal zonder rollator.
Dat is één van mijn dromen, want  ik kreeg een hele mooie dikke envelop in de brievenbus van het UMCG en ik mag 9 november  een middag komen , een second opinion voor  mijn longen.
In Assen was al een scan gemaakt en doorgestuurd om te zien of mijn longen in aanmerking konden komen voor coils en  het is dus nog geen NEE.

Hier nog even een link voor ieder die graag wil weten wat coils zijn  zijn.https://www.youtube.com/watch?v=MfLlOHMSWEQ