Dinsdag had ik mijn laatste teken en schilderochtend , werkjes ingeleverd voor de expositie van onze groep en in september gaan we weer los. Nu lekker genieten van het buiten zijn,
Dat het mooie weer ook een keerzijde heeft had ik in mijn klaagblog al beschreven, dus daar hoeven we het niet meer over te hebben, toch wil ik nog even terugkomen op die haperende sluitspieren.
Het wordt je als kind al met de paplepel ingegoten dat je voor vertrek eerst naar de wc gaat.
Trauma...., want het maakte niet uit of ik dat nu wel of niet deed, als ik ergens kwam waar geen toilet in de buurt was, dan moest ik.
Een dagje winkelen was toen ook al niet leuk, maar al gauw wist ik waar de plaspauzes ingelast konden worden .
Dan had je ook nog de wandelingen in de natuur. In de wijde omtrek geen toilet te vinden en het duurde dan ook nooit lang voordat ik op zoek moest naar een plekje om rustig te kunnen zitten.
Herinner me nog een uitje naar de Zeegser Duinen. Amper aangekomen "moest" ik al.
Achterstevoren liep ik de bosjes in totdat ik niemand meer zag.
Broek naar beneden ,op de hurken en laat maar gaan.
Ineens hoor ik een raar hijgend geluid en voordat ik het door heb staat er een enorme hond naast me te snuffelen. Je kunt geen kant op en afbreken wil ook niet...pffff. Ik kijk om me heen en zie dat ik met mijn blote kont aan de rand van een ander pad zit.
Gelukkig zijn de begeleiders van het dier nog niet in zicht en zo snel als dit mogelijk is hijs ik mijn broek weer op.
Dit zal me nu niet meer gebeuren, want op mijn hurken zitten gaat niet meer lukken.
Boswandelingen staan ook al niet meer op de agenda, want de gedachte dat mijn sluitspieren, door een eventueel zuurstoftekort, dienst weigeren weerhoudt me daar inmiddels wel van.
Afgelopen week zijn ook mijn ramen in de nano-coating gezet. Ramen wassen kan nu een hele tijd van mijn "To-do"lijst geschrapt worden, want door deze techniek zijn ze voor een mooie poos vuil en water afstotend.
Het oppervlak is nu superglad en in mijn gedachten zie ik de vliegen die normaal al binnen 5 minuten op je schone ramen gaan zitten na hun landing naar beneden glijden.
Nu kan ik ook van de tuin genieten vanaf mijn bureaustoel.
Al die bloeiende bloesem, het frisse bladgroen, pimpelmeesjes bij de nestkastjes en de vele gele bloemen "voorjaarszonnetjes "noem ik ze.
Het geschilderde kleurrijke koetje hangt inmiddels ook aan de muur.
Vanmiddag even mijn voeten weer laten verwennen door de pedicure, want zelf mijn hoefjes kappen is ook, sinds een jaar of twee, van de lijst geschrapt.
Daarna nog even op bezoek bij mijn vader die vandaag 80 jaar is geworden, maar eerst maar eens beginnen met mezelf in de kleren hijsen.
