Mocht naar het UMCG voor een een aantal onderzoeken om te kijken of mijn longen nog geschikt zijn voor een long volume reductie.
Mag altijd graag op tijd zijn dus de taxi zou ons om 11 uur ophalen.
Dan zit je om kwart voor, als het ware met je tas op schoot, al uit te kijken. De tv staat aan mijn blik wisselt tussen het beeld en het kastje erboven, want daarin kan ik zien of de auto er al aankomt. Ineens spring ik op want zie een auto aankomen, maar schiet gelijk in de lach, want dit zag ik op tv.
Ze bellen wel aan, maar dan zijn de hondjes weer helemaal van de leg en dat wil ik liever voorkomen.
Ruim op tijd in het ziekenhuis voor een vol programma. Eerst een scan, daarna bloedprikken. De eerste prik is gelijk raak dus moeiteloos doneer ik de nodige buisjes bloed en nog wat bonusbuisjes voor het onderzoekteam.
Dan volgt er een gesprek met iemand van dat team, en wordt je gevraagd of je mee wilt werken aan extra onderzoeken. Natuurlijk wil ik dat wel. Moet ik wel even gewogen worden en gemeten. Ander kamertje, even schoenen uit...ja even. "Wil je een stoel? " Nee joh, dat gaat zo wel, leun wel op de wastafel die lijkt goed vastgekit.
De weegschaal geeft een mooi rond getal aan, vervolgens wordt er nog wat handjeklap gedaan over het in te vullen gewicht. Ik zet hoog in, maar meer dan 2 kilo gaat het niet zakken.
Daarna even onder de lat en gelukkig zit ik nog niet in de krimpfase.
Nu wordt me gelijk een stoel onder mijn gat geschoven om vanuit daar mijn schoenen weer aan te doen. Ik snap het wel, het zijn maar dunne wandjes.
Terug naar de andere kamer voor een vetmeting. "Doe je schoenen en sokken maar even uit en dan kun je gaan liggen"
"Schoenen uit...heb ze net met moeite weer aan!!! " Ik mocht één schoen en sok uitdoen, nou ja, laten doen.
Wat plakkers op je voet en op je hand. Stroomstootje erdoor en klaar is de meting. Uitslag ligt gelukkig binnen de norm.
Dan op naar de longfunctietest. Had hiervoor nog een beste dosis luchtwegverwijder toegediend gekregen om zo een optimaal resultaat te krijgen.
Halverwege de metingen komt er een aardige meneer binnen en die mag de bloedgasanalyse uitvoeren. Een prik in de polsslagader waardoor ze de juiste hoeveelheid zuurstof en koolzuurgas in je bloed kunnen meten.
Als ik naar die naald kijk en daarna naar mijn pols, dan had deze wel de helft kleiner gekend.
De eerste poging mislukt. De ader springt aan de kant als de naald naar binnen gaat. Ik vind dat ik slimme aders heb, want ik zou dat ook doen.
Poging twee mist ook doel en het voelt alsof die lange naald gewoon door je pols gaat. "Gaat het nog?". Het "ja" dat ik als bevestiging geef, klink niet als zodanig.
Er wordt overwogen te stoppen maar de arts voelt toch wel de ader en wil graag nog een poging doen.
Ik voel dat de naald nu goed zit en zeg dit ook, maar er komt niets. Ik kijk eens naar de naald en zeg "Toe maar, het is goed. " en daar kwam het bloed aan, iedereen blij en ik werd bedankt voor het meehelpen.
Daarna werd de functietest vervolgd en alles verliep naar wens.
Tot slot wachten op het gesprek met de longarts.
Een aardige man, heb eigenlijk enkel maar aardige mensen ontmoet vandaag, die gelijk mijn longen even op het beeldscherm toont en uitlegt wat er te zien is. Hij is best optimistisch, de bovenste longkwabben zijn gatenkaas, dit was gunstig en hij is blij met mijn longen. Gek hè hoe je vanuit een ander oogpunt anders tegen dingen aankijkt .
Hij ziet nog mogelijkheden en dat was fijn te horen en met die uitspraak gaan we verder het circuit in.
Mijn hb is wederom te hoog en dus nog even langs de prikpoli om nog wat bloed te laten prikken om het JAK-2 gen uit te kunnen sluiten, Er is niet veel goede ader over en uiteindelijk wordt het uit mijn hand gehaald. Overal zitten nu watten en pleisters, maar de schade is gelukkig beperkt gebleven. Heb er weinig blauwe plekken aan overgehouden.
Uiteindelijk mogen we naar huis, kopen wat oliebollen en daarmee luid ik een nieuwe periode in.
