donderdag 4 februari 2016

......EN WEER DOOR.

De afgelopen weken  waren bewogen. Er gebeurde veel , vooral op emotioneel vlak. Daarnaast was ik erg bezig met het dromen over dingen die ik misschien na mijn ingreep in het UMCG zou kunnen doen.
Het deed met goed, ik straalde, zat vol zelfvertrouwen en was er klaar voor.
Tot gisteren zat ik nog op die mooie roze wolk, maar gisterenmiddag kletterde ik ervan af en was het tijd om terug te keren naar aarde.
Voor mij geen coils.....bepaalde uitslagen waren ook hiervoor te goed. Eigenlijk zou ik maandag na teamoverleg pas telefonisch de uitslag horen, maar deze geweldige mensen hebben  gelijk iedereen die hierover  mee moesten denken opgetrommeld en zelfs opgebeld.
Ik was  er tijdens de blaastesten  al voorzichtig op voorbereid dat dit een struikelblok zou kunnen zijn dus  de val werd enigszins gebroken.
Nu weet ik waar ik sta en zoals ik vorige keer Martin Luther King jr. al quoteerde.....


“If you can't fly then run, if you can't run then walk, if you can't walk then crawl, but whatever you do you have to keep moving forward.”..

Hier  in Nederland hebben we Mr. Visser en die zou gezegd hebben:" Dit is mijn uitspraak en daar moeten U het mee doen. "

Ook in de aanloop naar de testdagen was ik al enigszins voorbereid, want ook daar liepen de zaken  ietwat anders dan verwacht.

Vorige week maandag besloot ik dat ik mijn haren maar weer eens een andere tint moest geven en de keus viel op een kapsel met diverse grijstinten. Dacht dat dat nu eens een eenvoudige klus voor de kapster zou zijn. Het tegendeel bleek waar.
Mijn zwarte en paarse lokken moesten eerst ontkleurd worden en dit kon even duren.
"Even" werd een dikke twee uur en het liep al tegen sluitingstijd, maar daar hoefde ik me geen zorgen over te maken, want het grijs werd aangebracht als een soort kleurspoeling en met vijf minuutjes zou die klus geklaard zijn. Dan nog even föhnen en  klaar.
Er hadden zich inmiddels ook enkele andere collega's, die nog in het gebouw aanwezig waren,  gemeld om mee te genieten van het resultaat.
De spoeling ging erin en  ieder zag de kleur mooi grijs worden....niet dus...het werd meer en meer oranje. Nu kan het me niet gauw te gek gaan, maar deze kleur stond niet echt op mijn wenslijst.
Mijn lieve kapster hield er vol vertrouwen in dat het wel goed ging komen maar gaf, na een paar minuten, toch toe dat ze dit nog niet eerder had gezien. Gauw werd er een andere kleur in een kommetje gemengd om na het uitspoelen dit snel aan te brengen op mijn oranje lokken. 
De medewerkers  van het pand hebben geduldig op ons gewacht en konden iets later dan gepland ook naar huis.
Op woensdag zouden we een nieuwe poging gaan wagen  om het gewenste grijs tevoorschijn te toveren.
Half 11 die ochtend zat ik weer in de kapsalon. Het zou opnieuw een lange zit worden omdat het wederom ontkleurd moest worden, maar het was reuze  gezellig. 
Tussen de middag  lekker tosti gegeten  met een soepje.
Inmiddels was ook  duidelijk waarom de spoeling niet deed wat er op de verpakking stond. Deze was namelijk over datum en dat dat kon was niet bekend. Een typisch gevalletje "Gebeurt anders nooit !!!!". Dat heb ik veel vaker gehoord, dus kijk daar niet meer van op.
Heel veel kopjes thee en klanten later mocht er dan eindelijk weer een nieuwe chemische samenstelling in. Spannend.....
Het begon goed, maar daarna werd het donkerder en blauwer....opnieuw een blondspoeling erover en toen, vele uurtjes later, was ik dan eindelijk grijs.
Dit bewijst maar weer dat ik niet zo maar ergens grijze haren van zal krijgen.
Op  de dinsdag tussen de kappersdagen door nog mijn vijfjaarlijkse pneumacocceninjectie gehaald. Deze heb ik nodig omdat in 2000 mijn milt is verwijderd en ik tegen deze bacterie niet opgewassen zal zijn.
Een hele fijne spuit en net als andere keren heb ik ook nu weer het gevoel dat mijn enen bibshelft twee maal dikker is dan de andere.
De eerste keer dat ik hem ging halen deed ik getrouw mijn mouw omhoog, maar de dokter zei: "Doe je broek maar even naar beneden, ontspan...en dit voelt even vervelend."
Inderdaad.

De donderdag verliep geheel normaal en ik ben lekker een vrolijk koetje-schilderij gaan verven. Lekker zinnen verzetten en de tijd vloog om.
De vrijdag leek ook prima te verlopen, mijn bibs was nog enigszins stijf, maar dat werd al aanmerkelijk minder. Moest die dag wel even een aderlating doen, deze grote naald ging in mijn linkerarm en gelukkig verliep dat soepeltjes.
Bij het naar bed gaan ging het mis. Net als anders geef ik beide hondjes even een aai over de bol en/of buik en wens ze een goede nacht.
Mijn gremlin verroert geen poot en is al in diepe slaap. Mijn andere, al ietwat op leeftijd zijnde jack russel ligt wat te mompelen. Aangezien hij ook al wat staar heeft en een ietwat grumpy old men humeur af en toe, laat ik even duidelijk weten dat ik het ben om hem vervolgens even onder zijn kin te krabbelen.
Nou, die rustige nacht kon ik wel vergeten.
Hij beet me vol in mijn ringvinger, schrok me wild....hij ook denk ik.
Het bloedde amper en dat is meestal niet gunstig. Vinger onder de kraan, wat betadine erover en vervolgens naar boven.
De hele nacht had ik er behoorlijk last van en kon amper nog mijn vingers buigen.
De volgende ochtend vroeg mijn man of ik geen tetanusprik moest hebben.
"Nee, joh, even in de biotex en dan komt het goed.", maar in het verloop van de dag werd de hand dikker en roder en leek het me toch verstandiger de huisartsenpost te bellen.
Daar kwam ik vandaan met een antibioticakuur en een fijne tetanusinjectie in mijn rechterarm.
Nu was mijn gehele rechterkant ietwat in onbalans door al die grote naalden en hun fijne vloeistof.

Ik doe er alles aan om dinsdag toch fit in het UMCG te verschijnen maar  als ik zelfs in huis al  op moet passen. Alhoewel...het is bekend dat de meeste ongelukjes in en om huis gebeuren.
Dan is het maandag.
Ik eet een cracker bij de inname van de antibiotica. Rotgoedje want zo.n beetje iedere bijwerking werkt bij mij.
Kans op schimmelinfectie, nou krijg het iedere keer weer dus 100% zekerheid in mijn geval.
Terwijl ik kauw heb ik het gevoel dat er een haar aan mijn bovengebit kleeft en gelijk gaan er alarmbellen af.
Neem de prothese ter hand en houd hem tegen het licht en ja hoor....daar loopt een fijne haarscheur van voor naar achteren.
Het is de eerste maandag van de maand en dan heb ik, via het longfonds, crea in Beatrixoord.
Bel gelijk de prothesemaker en die verteld me dat als hij voor twee uur gebracht wordt ik hem om vier uur weer op kan halen.
Mijn man werkt deze week nog halve dagen dus ik bel hem of hij dit voor me kan regelen opdat ik gewoon naar Haren kan.
Dat lukt, dus ik mag tandeloos op weg.
Nu  zijn er misschien mensen die niet  graag zonder gebit op weg gaan, maar als je naar een plek gaat waar mensen zijn die wel meer missen dan een kunstgebit, dan valt dat wel mee.
Ook de maandag kom ik verder goed door.
Mijn hand  is alweer bijna normaal en ook de stijfheid van de injecties is te verwaarlozen.

Ik heb het dus gehaald naar het UMCG, het waren twee heel intensieve dagen en  gisteravond ging ik even liggen en de tranen, die ik zo dapper had weten binnen te houden, begonnen te stromen. Ontlading....maar ook rust.
Nu is aan mij de taak om die dromen die ik de afgelopen weken had zo bij te werken dat ze misschien in een wat andere vorm toch uitgevoerd kunnen worden....en waar een wil is..........

Gisteravond ook weer wat van mijn gedichten gelezen en verwerking is verwerking en verlies is verlies, ongeacht waarvan en dus blijven mijn schrijfsels voor mij actueel.


  strohalm
corner
05 juni 2006
Stuur e-mail Bericht bij nieuw gedicht van deze schrijver Alle gedichten bekijken van deze schrijver Gedicht wissen
Delen / Leven / Dromen


ooit tarweveld met wilde bloemen
nu stoppelveld, slechts hier en daar
wuift nog een strohalm, kom me halen
ik bleef voor jou, dus pak me maar

op mijn knieën, stukje voor stukje
de stoppels staken in mijn huid
tranen stonden in mijn ogen
gaf niet op, ik moest vooruit

een stem riep, luister naar de vogels
voel de warmte van de zon
denk eens terug aan alle hindernissen
die je toch steeds weer overwon

mijn gedachten gingen zweven
een glimlach en een enkele traan
toen werd ik wakker, en zag voor me
een heel nieuw veld met bloemen staan.



- mums - 














Geen opmerkingen:

Een reactie posten