HORIZONTALE FIETS EN BLAUWE SCHENEN

Schreef ik laatst dat het probleem met fietsen, niet het fietsen op zich is, maar het op en afstappen. Vorige week werd dat dan ook even keihard bevestigd. Ik probeer altijd de route ergens naar toe zo uit te stippelen dat ik zo min mogelijk hoef  te stoppen. Ik moest even naar de drogist. Deze was al in zicht en toen ging het mis. Ik fietste al wat langzamer omdat ik over moest steken. Keek links, rechts, links en leek over te kunnen steken, maar toen kwam het correcte beeld binnen,  met de haast standaard halve seconde vertraging, en daarin zag ik wel een auto en dus kneep ik hard in mijn  rem. Wat er vervolgens dan gebeurd is niet goed te beschrijven, maar enige tellen later zat ik nog wel op mijn fiets, maar deze had een horizontale positie aangenomen. Ik voelde mijn schenen, maar verder leek het oké te zijn.
De auto waarvoor ik in de ankers ging was gestopt en de bestuurster kwam op me af. Ze maakte zich zorgen omdat ik  niet was opgestaan. Ik stelde haar gerust en zei dat het goed was afgelopen, maar dat ik enkel zat te bedenken  'hoe'ik nu in de vrede omhoog zou moeten komen. Ze vroeg me hoe ik dan anders deed en ik gaf haar te kennen dat ik dit soort posities zoveel mogelijk probeerde te vermijden. Ik zou moeten proberen op mijn knieën te komen en van daaruit, me  ergens op steunend,  weer omhoog te werken. Plaatste mijn handen naast me op het frame , kwartslag draaien om zo iets omhoog te komen, maar wat deed dat zeer, vervolgens moeten die knieën over het dode punt heen. Mevrouw hielp me door aan mijn arm te trekken...pfff...tanden op elkaar en doorzetten.
Het lukte, maar vraag me niet 'hoe'.  Heb de mevrouw vriendelijk bedankt, want vond het geweldig dat ze gestopt was om me te helpen.
Vervolgens loop ik het stukje naar de winkel, doe mijn boodschappen en wil afrekenen. Pak de portemonnee, althans dat dacht ik, maar kom er al vrij snel achter dat ik met mijn telefoon in de hand sta, hoesje opengeklapt en kan me maar niet bedenken wat ik nu wilde gaan doen. Was even helemaal van slag.
Het is uiteindelijk goedgekomen, maar de schrik zat me goed in de benen. Fietsend over het voetpad ben ik naar de brink gereden en daar het stenenwinkeltje binnen gegaan. Even bijkomen... en waar kun je dat beter doen dan daarbinnen tussen al die fijne mineraalstenen en andere leuke dingetjes. Even mijn verhaal doen bij naamgenote Roelie. Daarna binnendoor weer naar huis, waar ik mijn inmiddels opgezette schenen gauw ingepakt heb om erger te voorkomen. Lang leve de witte kool en het blad van de smeerwortel.
De dag erna zijn ze nog wel gevoelig, maar de zwelling is aanmerkelijk minder geworden.
Het mooie weer laat zich zien en zondags besluit ik met mijn man een rondje te gaan fietsen, want  angst mag geen overhand krijgen. Wil graag een bepaalde route even fietsen, want de dagen daarna komt er een vriendin over voor een  minibreak en ik wil haar graag de mooie omgeving laten zien. Ze heeft een scoot, dus de route moest niet te lang worden.  Toen we de route afgelegd hadden wilden we nog even verder fietsen. Ik wist dat er een smal zandpad lag en had dit al eerder gefietst, maar  niet in het weekend en het weer was toen ook anders. Na een paar honderd meter had ik er al spijt van. Tegenliggers zorgden ervoor dat ik af en toe even die berm in moest en dat was niet te doen. Daarna volgden er nog een paar rare wegen en de lol was er voor mij al helemaal af. Toen manlief  bij thuiskomst ook nog niet snapte 'waarom'  werd het me even teveel. Ik bleef maar uitleggen dat niet de fiets schuld had aan het feit dat ik zo kapot was van de tocht, maar dat ik gewoon de kracht er niet voor heb om de fiets  overeind te houden en  niet genieten kan van de omgeving, omdat ik enkel bezig ben om te kijken of er geen kuilen in de weg zitten. Om dit nu toch eens duidelijk te maken heb ik  hem gevraagd toch maar eens, met een rietje in de mond en zijn neus dichtgeknepen, de trap op  en af te lopen, een paar keer te bukken en nog even achter het huis te gaan lopen.
Nu hoef ik het niet meer uit te leggen. Ik ben blij dat hij  die test nu eindelijk eens heeft gedaan.
De minivakantie met mijn vriendin was geweldig. Lekker fietsen, bijkletsen, terrasje pikken  en lekker uit eten.  Dankbaar dat we dit konden doen.