HET WAS WEER TIJD VOOR EEN GOED GESPREK MET MEZELF

Het is weer eens een stralende dag vandaag. We hebben regenstralen en zonnestralen. Voor ieder wat wils zou je zeggen, maar ben er eigenlijk wel een beetje klaar mee. Heb steeds vaker last van pijnlijke gewrichten. Pols, schouder, vingers en afgelopen week ook ineens mijn voeten. Dus nu waren ze niet enkel dik, maar ook  nog erg gevoelig. Er was een fantasy-fair in het nabijgelegen dorp en daar wilde ik toch wel erg graag heen en waar een wil is is een weg, dus een strijdplan gemaakt.
Het evenement speelt zich hoofdzakelijk buiten op het gras af en met de buien die er al gevallen waren zou dat wel eens 'soppig' kunnen zijn. Slippers vond ik dus niet echt een optie. Laarsjes  opgezocht, maar mijn dikke voet past er maar amper in pff wat een rotgevoel. Voordeel was wel dat er niet meer vocht in de enkel zou komen, want daar was geen ruimte meer voor. De rollz meenemen  was ook geen optie, want die zakt daar weg, dus wederom mijn vriend de loopfiets in de kofferbak gelegd. We waren er  op tijd. Auto mooi dicht bij de ingang geparkeerd. Daar stonden nog niet veel, dat is het voordeel als je zo vroeg bent. Achteraf bleek het een andere reden te hebben, namelijk "Verboden te parkeren". Volgens mij stonden die bordjes er op de heenreis niet :)
Ben blij dat we gegaan zijn. het was erg gezellig. Mooie muziek, leuke voorstellingen en gezellige kramen met een grote diversiteit aan spullen. Veelal zelfgemaakt.
Met loopfiets aan de hand lukt het prima om rond te komen. Bij elke stop kan ik gelijk gaan zitten en daarna weer een paar meter lopen. Had met een rollator dus ook gekend, maar dan moet je die ook nog voor je uitdrukken en dat is zwaarder dan naast mijn bike lopen.Genoten van een lekker biologisch frietje in de schil gebakken met eigengemaakte bio mayo van de friet-fiets. Mooie pet gekocht en een alladinbroek, dus weer helemaal happy.
Drie uur later vind ik het wel welletjes en rijden we weer naar huis. We zijn nog maar net binnen of daar gaan de hemelsluizen weer open. Zo jammer.
Deze Hollandse zomer, met zijn geweldig hoge luchtvochtigheid, zorgt er wel voor dat alles nog meer dan normaal gedoseerd moet worden. De dag na het uitje zit er dan ook niet meer in dan wat boodschappen doen voor het avondeten. Mijn voeten plagen me en zelfs mijn lievelingshobby "praten"  valt me zwaar. Dus ook geen puf voor fysio.
Op tv zag ik de dag ervoor een recept voorbijkomen op 24 kitchen. Eenvoudig en erg geschikt voor de gemakkelijke vakantiekeuken.  Er ging onder meer geraspte aardappel in. Dat is wel weer iets wat energie kost om te maken dus besluit ik dat een paar uur eerder al te raspen en zet het weg in de koelkast. Als het tijd is om met  de bereiding van  de  worst-aardappel tortilla te beginnen haal ik de bak met aardappel uit de koelkast...gatver... ik zie daar een bruine smurrie in de kom liggen..jakkes...wat weer een strakke actie van me...ik wist  eigenlijk wel dat je geen aardappel zo in de koeling kunt bewaren. Ik heb het al wel vaker geroepen, die benauwdheid tast je denkvermogen af en toe flink aan :(. Gevolg is wel dat ik opnieuw aardappels moet raspen en de rest dan ook nog moet doen. Dan  ben ik aan tafel met drie happen wel klaar.
Eergisteren  gingen we bij familie op bezoek. Ze stonden op een kleine camping in Odoorn en ook hier weer veel gras. Het is niet erg ver lopen dus ik besluit mijn bike in de auto te laten. Zo heb ik dan de handen vrij om de paraplu vast te houden, want het was wederom een (regen) stralende middag. Het is een kleine voortent en daar zitten we gezellig met vijf man binnen terwijl buiten het water met bakken uit de hemel komt. Na een klein kwartier wordt het me toch echt te benauwd en  vraag ik of de tent open mag. Dat lucht wat op.  Het enige wat we zien is regen en ik houd ook mijn paraplu, die buiten onder een partytent ligt, goed in de gaten. Deze probeert namelijk regelmatig van het veldje te ontsnappen. Dan valt mijn oog ineens op een grote kastanjeboom en ik zie daar al grote groene bolsters aanhangen. Ineens schiet de gedachte door mijn hoofd dat we dus regelrecht  op de herfst afstormen. Een prachtig jaargetijde, maar ook niet het meest gunstige voor een longpatiënt. We hebben al menig mooie nazomer gehad, maar  daar horen ook weer de mistige ochtenden en avonden bij.
Dit soort gedachtes wil ik eigenlijk helemaal niet hebben , want dat klinkt weer depri. Helaas hoort dat ook voor mij bij de herfstperiode. De septembermaand, die toch altijd weer een rollercoaster met verschillende  emotionele herinneringen is aan geboorte en dood.
"Kom op Roel, het is nu nog augustus en je man heeft vakantie. Geniet van de dingen die wel kunnen." Ik spreek mezelf weer even opbeurend toe en gelukkig  luister ik af en toe naar mezelf.

Sluit weer af met mijn gevoelens van augustus 2006...en hieruit blijkt dat het ergens ook altijd 'gisteren ' blijft.

IK / Verwarring / Geen Thema je wilt zoveel kom op, vooruit dan doe dan iets, begin een keer zo wordt je wereldje steeds kleiner straks durf je helemaal niets meer zo ben ik tegen mezelf aan ’t praten lig met mijn eigen overhoop soms voel ik me wel zes personen mezelf, dus voor de voeten loop daar gaat mijn ironie en humor met het deel, dat vooruit wil ook nog het stuk dat wil verwerken daarnaast , moeder, echtgenoot, de spil en iedere dag ben ik aan ’t rapen veeg mezelf weer bij elkaar maar ze willen niet echt samenwerken en die stemmetjes, die praten maar