woensdag 14 september 2016

HET IS EVEN WAT HET IS EN DAAR MOETEN WE HET MEE DOEN

Nou kan ik over het weer beginnen, maar dat dat doen vele anderen wel. Eigenlijk wil ik helemaal niet klagen, want ondanks alles heb ik me  behoorlijk goed door de afgelopen maanden heengeslagen. Veel bewegen met mijn loopfiets en daarnaast niet tot heel weinig doen  omdat het weer het gewoon niet toelaat, dus aardig in balans zeg maar.
Vorige week weer een longfunctietest gedaan en de resultaten waren iets minder dan vorige keer, maar gezien de luchtvochtigheid die dag, keek ik daar niet raar van op. De weegschaal daar gaf mee ook een prima gevoel, 95kg met kleren aan, wat wil je nog meer. Daarna na de longarts met o.a mijn vraag of ik een andere inhaler zou  mogen gebruiken. Eentje zonder ontstekingsremmer gezien mijn eeuwige mondschimmel en sinds kort de pijnlijke gewrichten.
Een fijne arts heb ik, die doet nooit moeilijk en wil altijd graag met je meedenken. Ik verliet het ziekenhuis dan ook met een andere medicatie genaamd Spiolto respimat. Deze hoef je maar eenmaal per dag in te nemen. Dat was de volgende dag wel spannend, zou het lukken...werd de volgende ochtend gelukkig net als anders wakker en had het niet benauwd gehad  de afgelopen 24 uur. Heb wel de bijsluiter even goed gelezen. Dat had ik beter niet kunnen doen...alles waarvoor ik dus een ander middel wilde staat wel als eventuele bijwerking vermeld...Lekker dan.
Heb dus wel gelijk weer wat kruidensupplementen opgehaald. Heermoes voor het bindweefsel, wat voor een goede vochthuishouding en een nieuwe voorraad hoge dosering vitaminen D3 en nu maar hopen dat mijn gewrichten zich gauw weer joepie voelen, want tot nu toe blijft het gedoe.
Word ik me vorige week ook voor de tweede maal gebeten door mijn ouder wordende woefje pfff wat deed dat weer zeer. Een tetanusprik hoefde ik gelukkig niet weer. Stilletjes hoop ik dat hij eerdaags gewoon lekker inslaapt anders zullen we zelf toch een beslissing moeten nemen, want hij wordt steeds happiger. Stel het in ieder geval tot volgende maand uit, want deze is al zo  vol met herinneringen.
Gelukkig zorgt mijn loopfiets voor voldoende leuke momenten. Een paar weken geleden waren we in  landgoed Oranjewoud. Volgens de website zou ook daar een  rolstoelvriendelijk familiepad zijn. We begonnen te lopen, maar  na een poosje kwamen we er achter dat we niet op het juiste pad zaten, dus gingen we terug. Even verderop zagen we een  oudere mevrouw op een scootmobiel begeleid door, naar ik aannam,  twee kleindochters op de fiets. Ook zij waren in mijn ogen op zoek naar dit pad om met hun oma te gaan wandelen op het landgoed.Ook zij keerden om en stoven ons echt met een rotgang voorbij, ik kwam gelijk in de slipstream terecht. Bij het hek, waar wij ook heen wilden gaan, sloegen ze af. Daar zagen wij hen weer, maar het stel was allerminst van plan om van de mooie omgeving te genieten, want al roepend, kijkend en wijzend werd  er jacht gemaakt op  pokemon.
Gelukkig zat er maar eentje daar op de wal en hebben we ze verder niet vernomen.
Afgelopen weekend besloot ik  mijn zoon even te gaan aanmoedigen bij  het Bike festival in Assen. Een zware 24 uurs rit rond de baggelhuizerplas. Zondag was  het eerst wat miezerig maar al gauw werd het aangenaam. Niet zo heet als de vorige dag, want dan had ik niet heen kunnen gaan, dus de weergoden waren me gunstig gestemd.
Tegen  half elf kwam ik daar aan en toen op zoek naar de tent van hun team. Terwijl ik daar zoekende rondloopfietste voelde ik me voor het eerst niet op mijn gemak. Er werden rare opmerkingen gemaakt en vanuit de vele tentjes voelde ik me af en toe bespot. Ik weet het maar aan slaapgebrek en een hoog testosteron gehalte daar  op dit evenement.Ik had dit niet verwacht, deze onsportiviteit. 
Na een dik half uur zoeken vond ik de groep en was kon ik voorgaande gebeurtenissen  laten voor wat ze waren. 
Ik had mijn fotocamera mee en besloot op een leuk plekje langs het parcours in plaats van foto's nu eens wat korte filmpjes te maken. Ze zijn erg kort geworden...ik zag bij thuiskomst dat ik filmde als ik dacht dat hij uit was en zag van al mijn filmpjes enkel het laatste moment, van dat ik dacht de camera uit te doen. Staan mooie elektriciteitsdraden op de camera en wat zand en gras.
Mijn zoon had zijn laatste ronde gemaakt en ik besloot naar huis te gaan en hoorde een raar gezoem in de lucht. Daar kwam de drone aan. Ik wilde nog zwaaien, maar hield me in.
Gisteren zag ik dat ik  dus wel gespot was op dat moment...erg leuk. Ik sluit het filmpje bij, want het is een prachtige sfeerimpressie van de tocht. Ik kom rond 7.12 in beeld en als je  wat terug spoelt zie je mij op de achtergrond aan komen suizen  en lijk ik wel een spookrijder, dan zie je ook hoe hard mijn karretje gaat. Dronebeelden van de race'

Deze keer sluit ik niet af met een gedicht, maar met een link naar de website die voor mijn lieve dochter is gemaakt en waar veel van mijn gedichten te vinden zijn die er in een periode van twee jaar na haar heengaan zijn gemaakt  . I.M Rommy. 07-01-82  -  16-09-06