woensdag 8 februari 2017

ROEIEN MET DE RIEMEN DIE JE HEBT.

Ik heb vandaag gewoon een lekkere omkeuteldag. Afgezien van onvermijdelijke douchemoment staat er niets op het programma. Ik ben gisteren even weer naar de huisarts geweest om de uitslag van de bloedwaarden te bespreken en haar eens te laten kijken naar mijn handen en voeten. De voeten zijn zo pijnlijk dat ik amper kan lopen en als ik dat wel doe, zonder mijn loopfiets, dan lijkt mijn gang aardig op die van een koningspinquin. Zou nu niet misstaan  zo door het verse laagje sneeuw.
Ook zijn mijn tenen af en toe zo dik dat ze vechten om een plekje aan de voorkant van mijn voeten.
De pijn in mijn vingers en af en toe de polsen is een ander verhaal, dat is gewoon hartstikke onhandig. Aardappels schillen gaat  niet meer met het mesje, dus brengt de dunschiller uitkomst. Met welgemikte halen  aai ik over de pieper en de schillen vliegen door de hele gootsteen heen, maar  het eindresultaat mag er zijn. Gelukkig is het stamppottijd en gun ik mijzelf het gemak van de zakken voorgeschilde en gekookte soort. De stamper is allang vervangen voor de mixer , die ik gelukkig nog net kan vasthouden. Af en toe moet ik dan de rechterhand gebruiken en kan het er wat stuntelig aan toe gaan, dan is het extra uitkijken waar het snoer zit.
Dus het eten koken gaat me iedere dag nog redelijk af. Dan is er iedere ochtend weer het aankleedprobleem, want ik draag geen bh's maar wel altijd een hemdje en  het soort wat me momenteel het best bevalt zijn de naadloze  van de Hema. Deze sluiten nauw af zonder dat ik het er benauwd van krijg, maar nu met het aandoen breekt me het zweet aan alle kanten uit, want  over het hoofd gaat  nog, de armen gaan ook nog door de gaten, maar dan... dan blijft de boel steken en krijg dat dan maar eens over de golven heen  met pijnlijke onwillige vingers. Nu is er gelukkig voor de meeste problemen wel een oplossing en tegenwoordig gaan  mijn voeten eerst en dan halverwege kunnen mijn beide armen er dan wel doorheen en kan ik die zo als hefboom gebruiken. Hemd  bij de broek indoen is dan wel weer een dingetje, want al gauw maak je een verkeerde beweging en dan verga je weer van de pijn. Voor het vocht in de benen koop je dan  kousen die de doorbloeding  stimuleren. Erg fijne kousen, maar die krijg je met gebruik van enkel duim en wijsvinger echt niet aan, dus ook daar moet  ik dagelijks even  flink  op mijn tanden bijten. nu dus ook maar gewone sokjes aan , want ik hoef de deur niet uit en sloffen passen altijd wel. Dan heb ik het maar niet over het toiletbezoek, want   hoe veeg je in vredesnaam je  kont af na de grote boodschap. De incontinentie doekjes vangen gelukkig de sporen wel op en deze zijn wel eenvoudig te vervangen. Kortom...het is gedoe. Dus lijkt me het advies om  er toch maar eens een reumatoloog er naar te laten kijken wel redelijk.
Inmiddels is dus de douche en aankleedstrijd voorbij en  zit ik dus achter mijn laptop en naast me ligt mijn camera en samen genieten we van al het moois wat weer voorbij komt  fladderen en zich tegoed doet aan zaadjes en pindakaas en dat terwijl het nog steeds heel zachtjes sneeuwt.
Gelukkig kan ik de camera nog bedienen, hoef ik blogjes niet  met  pen op papier te schrijven en kan ik  nog tekenen en eventueel nog wat schilderen, dus eigenlijk kan ik alles nog :)

Afsluiten doe ik ook nu weer met een gedicht van februari 2007.

luister naar je hart
dan weet je, je zit altijd goed
pijn schreeuwt en het verstand dat fluistert
verwarring hoe je verder moet

de één roept, er is zoveel meer
luister, je moet door
vermengd met steken in je hart
door dat wat je verloor

verleg een steen in de rivier
en hij zal anders stromen
vindt de weg toch naar zijn doel
aan ’t eindpunt zal hij komen

ook die rivier, stroomt ergens heen
en zal dat punt bereiken
maar bij het vinden van die weg
kan de oever hier en daar bezwijken




8 opmerkingen:

  1. Wow, wat een prachtig gedicht.
    En inderdaad goed dat je eens gaat naźoeken waar de pijn vandaan komt.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je Nicole en ik ga het zeker uitzoeken...wordt vervolgd :)

      Verwijderen
  2. Weer prachtig verwoord Roelie, ik lees jouw verhalen graag en ga er ook goed bij zitten en bewonder jou met heel veel dingen, op een komische manier schrijven hoeveel het leven ook jou tegenzit.....
    Bewonderenswaardig en jij hebt zóveel in je, wat je gelukkig nog wel kan en hopelijk nog heel lang!!!
    Een dikke knuffel! <3 xxx

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je Joyce. Ik hoop nog heel lang mijn gedoe te mogen/kunnen delen :) Gedeelde smart is halve smart. xx

      Verwijderen
  3. Prachtig blog weer Roelie en ... ja, wat een strijd om een hemdje aan te doen en je kont af te vegen pffff...... De manier waarop je het beschrijft is misschien "luchtig" (lees: lucht op); toch kan ik me voorstellen dat dit geen pretje is. Wat heb ik bewondering voor de manier waarop je dit allemaal beleeft en met ons deelt! Ik denk dat een bezoekje aan de arts geen overbodige luxe is voor jou; ik wens je enorm veel sterkte bij alles.
    Weer een mooi gedichtje overigens... Dikke knuff en liefs, XXX

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je Tiny. Het blijft een dagelijkse strijd, maar op deze manier wel bespreekbaar xxx

      Verwijderen
  4. Heb hier vorig jaar rond deze tijd ook op gereageerd, Roelie. Het blijft een sterk verhaal en een prachtig gedicht. Ik hoop dat het met de reuma inmiddels iets beter gaat? Zelf zit ik ná 3 longontstekingen vanaf november nu aan de zuurstof helaas. Of ik er nog weer van af kom? Hoop doet leven... Liefs van mij, Tiny xxx

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. De reuma is te handelen. Geen extreme ontstekingen, maar wel gevoelig af en toe. Ik voel me over het geheel genomen goed. Als het zo blijft teken ik nog wat jaren bij :) Hoop dat jij hier ook weer bovenop komt. Bij mij was wasrschijnlijk griep de oorzaak voor mijn ellende toen

      Verwijderen