donderdag 29 juni 2017

VANAF HIER GA IK WEER VERDER.

De maand maart bracht ik hoofdzakelijk in het ziekenhuis door. Vandaar ging ik naar het revalidatiecentrum Beatrixoord, een plek waar ik precies 4 jaar geleden prima resultaten had bereikt, daar verbleef ik de maanden april en het grootste gedeelte van juni. Nu ben ik alweer bijna een week thuis.
Thuis...het  werd ook tijd  om weer deel uit te gaan maken van het leventje met mijn man, hondje en  tuin, met alles wat daarin groeit, bloeit, rondzwemt en  vliegt.
Op een gegeven moment merk je dat je "gehospitaliseerd"raakt. 
De weekenden naar huis waren leuk, gezellig, maar ook erg vermoeiend. Je komt dan ineens weer in een heel ander ritme en omdat het huis niet erg groot is loop je vele meters  zonder rollator. Je mag uitslapen, maar bent gewoon rond half acht wakker en gaat op zoek naar je ontbijt, want dan ben je gewend.  Ik doe de koelkast open,want daar liggen mijn, inmiddels ontdooide, broodjes. Pak de karnemelk en merk dat het nog onaangebroken  is. Draai de dop los, gooi mijn beker vol, dop er weer  en  ik kijk naar de plank voor me...op zoek naar dagstickers...gelijkertijd valt het muntje en ik besef dat dat hier niet gebruikelijk is. 
Dan is er nog mijn kleine gremlin die iedere zondag weer erg teleurgesteld kijkt als de weekendtas weer tevoorschijn komt. Hij keert me zijn achterwerk toe en  zijn staartje blijft stil. Er kan dus ook geen  geen kus meer vanaf.
Afgelopen weekend kon de weekendtas weer opgeborgen worden, mijn gremlin gelooft nog niet helemaal dat ik hem niet meer verlaten zal voor zo lang  en neemt geen enkel bevel  van me aan, maar hem af en toe een massage geven...dat vind hij prima.
Heeft de revalidatie me gebracht wat ik er van gehoopt had...nee, helaas niet. Al weken heb ik  er van alles aan gedaan om  het gegeven, dat ik 10% longinhoud zou hebben ingeleverd, te verwerken en dan ineens, een paar dagen voor ik naar huis ga, krijg ik mijn longarts daar te spreken en deze verteld me dat hij  nog twijfelt of dat wel zo is. Hij wil graag de oorzaak van deze terugval onderzoeken en denkt dat er een misschien andere oorzaak is voor mijn benauwdheid.  Pffffff....ergens ben ik dolgelukkig dat er iemand mee wil gaan in mijn eigen vermoeden, maar had dit graag een paar weken eerder willen horen. Nu ben ik eigenlijk gewoon terug bij af , nee, nog iets verder terug.
Ik  had de week ervoor net een paar charmante steunkousjes aangemeten gekregen en er was inmiddels ook 24 uur zuurstof voor me geregeld. Het internet was al afgezocht naar een scootmobiel en een tweedehands traplift en ik had  de illusie dat ik  Beatrixoord huppelend zou verlaten al achter me gelaten.
Nu ben ik aan de antibiotica, hoest me de longen uit het lijf en  mijn dagelijkse  beweging bestaat voornamelijk uit de gang van en naar het toilet. Ben zonder plastabletten al anderhalve kilo vocht kwijt. Helaas zorgen de pillen er ook voor dat mijn gewrichten weer erg pijnlijk zijn en dat maakt het oefenen met de dumbells ietwat pijnlijk, maar het is me wel duidelijk geworden dat  ik niet weer inleveren moet op kracht, dus doe ik wat ik wel kan.
Ik heb toch hoop dat  de medicatie wat voor me gaat doen en mocht dat niet het geval zijn dat er in iedere geval verder gezocht gaat worden.
Een deel van mij is blij, maar ik voel me  ook boos, verward en onzeker. Gelukkig heb ik nog vier poliklinische afspraken in Beatrixoord om dat weer van me af te praten.
Ondanks dat het me daar niet heeft gebracht waar ik op had gerekend, toch heb ik er een fijne tijd gehad  waarin er veel is gedeeld met de nodige lach en een traan.

Het gedicht wat ik daar heb achtergelaten is er eentje  van april 2006. 

er is een woord,vier lettergrepen
het heeft geen klank, is hard en koud
veel omvattend en alles zeggend
alsof je een spijker slaat in hout

is het begin van verder leven
ankerpunt om door te gaan
het straalt niets uit, heeft geen emotie
maar overal zie je het staan

ac-cep-te-ren, een gegeven
een woord, je kunt er niet omheen
het zet je steeds weer voor de keuze
die van jou en jou alleen



- mums - 

2 opmerkingen:

  1. Wat een mooi stuk, Roelie, en wat een wending weer. Toch verder onderzoek. Fijn en niet fijn, ik snap het.
    Een prachtig gedicht aan het eind.
    liefs Marion

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je Marion...mijn moeder zei altijd al...Tob niet, het komt toch anders... Fijn je daar nog even te hebben gesproken en wordt vervolgd xx

      Verwijderen