Ik ben er eigenlijk best trots op dat ik deze maanden toch bijna iedere dag met de scoot en mijn hondje een rondje heb gemaakt en had ik ook getrouw de camera bij me.
Een paar weken geleden kon ik amper genieten van al het moois de natuur ons te bieden heeft. De reden hiervoor was een dexamethason kuur. Ik dacht tot nu toe dat ik daar minder heftig op reageerde dan op de prednisolon, maar tjeempie wat ben ik hier naar van geweest. Darmkrampen, slapeloosheid, amper uit mijn ogen kunnen kijken en wat ik het ergste vond is dat depressieve gevoel. Opgesloten zitten in je lichaam en niet naar "buiten" kunnen kijken.
het enige wat je dan op de been houdt is de wetenschap dat dit van voorbijgaande aard is, maar ondertussen ben je wel mooi weer twee weken van je leventje kwijt.
Voorbij is voorbij en inmiddels is het weer volop genieten van een exploderende natuur. Nu het overdag wat warmer is vinden mijn woefje en ik het heerlijk om er 's avonds op uit te gaan. We worden dan begeleid door de prachtigste fluitconcerten en zelfs de stiltes zijn dan mooi.
Gisterenavond wilde ik, voordat ik naar de fotoclub ging, toch nog even een rondje doen. Bij de voormalige ijsbaan, die nu bijna leeg is, bleef ik net als de voorgaande avond even staan. De avond ervoor had ik Bink loslopen en die wandelde toen de blubber in om toch wat te drinken, terwijl ik met mijn camera bezig was een reiger te betrappen op het verschalken van een kikker. Eigenlijk wilde ik ook wat mooie opnames maken van de ondergaande zon in het water, maar dat was niet helemaal zoals ik voor ogen had.
Gisteren dus in de herkansing.
Ik had mijn hondje nu aan de lijn, want op het naastgelegen pad liepen meer mensen met hun hond en dan heb ik hem liever vast.
Ik gunde hem echter wel wat water en probeerde zo dicht mogelijk bij de kant te komen. Mijn eerste poging mislukte, dus even in de achteruit en even verderop , daar waar het iets meer afliep, een nieuwe poging ondernomen en die lukte.... een beetje te goed.
Ik reed voorzichtig naar beneden en wilde toen een beetje gas bijgeven, maar er ging iets niet volgens plan en ik schrok en wat doe je dan...juist dan wil je remmen, met als gevolg dat ik full speed naar beneden ging omdat je dus gas geeft als je de hendel in knijpt. pffff en dan sta je met je voorwielen in het water.
Ik maande mezelf tot kalmte en wist ineens niet meer HOE ik achteruit moest. Hersenen zijn een wonderlijk iets. Na enkele seconden, die heeeeeel lang leken, wist ik weer wat ik moest doen, maar de slippende geluiden van wielen in het gras maakten me duidelijk dat dit zo niet ging lukken. Toen kwam het heldere moment om af te stappen en de scoot met wat hulp terug te duwen. Dat lukte en na tien minuten had ik mijn adem weer terug en konden we huiswaarts. Bink en ik hadden beide stinkpootjes :)
Later op de avond ging het nog een keer niet geheel volgens plan. Toen ik naar huis wilde na de fotoclubmeeting was het natuurlijk al donker en ik had eerst als moeite om de lichtknop te vinden. Die heb ik eigenlijk nog amper gebruikt. Ik had al wel de sleutel omgedraaid en wilde mijn tas niet zo in het mandje leggen, maar het hengsel nog even over het stuur doen. Je weet maar nooit wie je op je pad tegenkomt. Dit was een superidee ware het niet dat daardoor de remhendel werd ingeknepen en je raad het al, de scoot reed vooruit en ik zat er niet op. Ik kon door snel te handelen gelukkig voorkomen dat de fiets van een medelid omver werd gereden. De rest van de reis verliep bijna naar wens. Na een paar meter moest ik namelijk weer afstappen omdat de scoot wel erg veel lawaai maakte op het klinkerpaadje. Ik was bang dat er van alles los zat, maar in dit geval was de weg het probleem en niet ik. Door de oneffenheden raakten de steunwieltjes iets te vaak contact met de weg en in de avond klinkt alles iets luider dan overdag..
Inmiddels zal mijn batterij wel genoeg opgeladen zijn en ga ik doen wat ik van plan was en daarna verder genieten van deze dag.
