Het is al weer een tijdje geleden dat ik iets heb geschreven, maar nu we zijn gaan camperen komen er weer een boel nieuwe uitdagingen op mijn pad.
Afgelopen weekend stond er een trip naar Zoutkamp op de planning. Niet te ver weg, want we zijn nog steeds aan het proefdraaien om uit te vogelen hoe alles zo aangenaam mogelijk kan verlopen voor ons allen. Ik kan niet veel doen, dus het meeste komt op mijn hubbie neer, die als eerste een constructie heeft gemaakt zodat de scootmobiel achterop mee kan.
Donderdagavond was het dan zover.
We hadden keuze genoeg bij het uitzoeken van een plek, maar wilden eigenlijk zo dicht mogelijk bij de toiletgebouwen staan, echter daar zagen we geen stroompunt, dus maar wat verder naar achteren en dan maar met de scoot op en neer.
Een klein uurtje later was het tijd om de omgeving eens te verkennen. Scoot mee, woef voorop en het avontuur kon beginnen.
Eerst maar eens kijken bij de was en plasvoorziening. Een mooie unit stond daar en er was zelfs een mindervalidentoilet. Die wilde ik maar wat graag even uitproberen.
Bril omhoog en zitten maar en dat deed ik, maar dat voelde helemaal niet goed, ik had amper ruimte om te zitten, laat staan om ook niet iets te doen. Heel vreemd. Opgestaan om het nog eens goed te bekijken en ja hoor ik zat op de brilverkleiner. Ik wist niet dat er zulke constructies bestonden dus toen ik deze ook omhoog had gedaan kon ik rustig gaan zitten.
Die avond werden we getrakteerd op een prachtige zonsondergang daar bij het Reitdiep.
Vrijdag stond een bezoekje aan Zoutkamp op het programma. Volgens de campinginfo was dat slechts een paadje volgen, dan over de dijk en dan was je er al.
De ochtend begon mooi,maar voor de zekerheid toch maar een plu mee. We kwamen de havenmeester tegen en vroegen of het klopte dat we deze weg naar het dorp moesten volgen. "Ja als je goed ter been bent wel of je moet die scoot er de dijk willen tillen en dat lijkt me niet handig met al die treden en er is ook geen leuning aanwezig. Jullie kunnen beter de weg hiervoor volgen , maar dat is helaas een paar kilometer om"
We waren nog niet op de helft en daar kwam de eerste bui al aan, plu omhoog en karren maar. Toch valt het niet mee om plu, scoot en hond onder controle te houden. Hubbie had gelijk al ruzie met dat ding, want de harde wind had er een vissenkom van gemaakt, dus ik besloot hem maar niet lastig te vallen met ons woefje.
Gelukkig duurde de bui niet heel lang en kwamen we op het plein in het dorpje aan. Een warme thee en koffie met wat lekkers daar bij de bakker leek ons een goed plan. Woef een bakje water, wie doet ons wat..
Nou een man met een herder die de bocht omkwam deed het rustige scenario snel veranderen. Woef spatte weg en naam de tafel mee. Koffie, thee en theedoos vlogen alle kanten op en het tafeltje stond al bijna op de stoep. pffff, met veel kunst en vliegwerk hadden we de schade zoveel mogelijk weten te beperken, maar er was niet veel thee meer over om op te drinken.
daarna wat sightseeing, boodschappen gedaan bij de Spar en broodjes meegenomen voor de volgende dag en natuurlijk paling. Ik lus het niet, maar Rink kun je er voor wakker maken.
Mijn hubbie nam terug de korte route en woef en ik de langere versie, maar dat was niet erg, want het weidse uitzicht was weer prachtig.
Na het avondeten besloten we om een wandeling aan de overkant van het haventje te maken, want daar was nog zon en het was niet echt een lekkere temperatuur om in de schaduw stil te zitten.
nu hadden we al gezien dat er die middag een een tractor schelpen waren aangebracht daar aan de overkant, maar geen idee dat dit wel eens een probleem zou kunnen vormen.
De eerste meters gingen prima, maar daar op die nieuwe schelpenlaag ging het niet echt lekker. Ik ploegde me wat door de bandensporen, verhoogde de snelheid en had er helemaal geen goed gevoel bij. Ik had mijn wantrouwen nog niet uitgesproken of daar strandde de scoot. Alle lampjes wren uit en het ding ging niet meer voor of achteruit. Afgestapt, scoot op de zandstrook naasr het pad gezet en alles nagekeken, maar we vonden niets. Misschien was de accu leeggetrokken door de krachtsinspanning. Lopen was voor mij geen optie, want ik had al niet te veel lucht die dag. Hubbie besloot me te duwen en dat was een hele klus.
Bij de camper aangekomen eerst maar de scoot aan de lading, doch er gebeurde niets. Ik raakte licht in paniet, stel je voor dat hij stuk was, dan zat ik hier en kon geen kant meer op. Ineens hoor ik het gezoem van de oplader en mijn man helemaal blij. Wat bleek nu. er zit een klein knopje boven op het accupak en dat bleek de zekering te zijn die er uit voorzorg was uitgesprongen om oververhitting te voorkomen.. Hadden we dat eerder geweten...maar dat vergeten we nu nooit meer.
De zaterdag was het mooi weer. Ik wilde rond het middaguur warm eten, dan hadden we de middag voor onszelf en konden we 's avonds nog een kopje soep nemen. Mijn man had door die duwpartij weer last van zijn voet gekregen en ik heb zelf ook niet veel lucht over. Gelukkig heb ik zuurstof bij me.
Na het middagmaal kregen we onverwachts visite. De middag was zo om .
Ik ben 's avonds nog even met woefje langs het water gereden en mocht daar genieten van de ondergaande zon.
Zondags rustig aan naar huis. Camperen heeft wel wat :)
